69 Donostia Zinemaldia 2021 / 69 Festival de cine de San Sebastián 2021

Kaixo lagunok.
Hemen gara, urtero bezala, azkeneko zinemaldiko bizipenak zuekin partekatzeko.
 
Bigarren urtez, egoera berezi batean ibili gara, baina ihaz bezala, zinemaldiak aurrera egin du, indartsua da oso.
Eta hórrelako garaitan bakoitzaren kemena, espiritua, ausardia, garbiago ikusten da.
Donostiako zinemaldia tope dagoela konprobatu dugu.
 Eta gure aldetik, zer esan?, asko, asko pozten garela.
Herrietako zineklubentzako, zine talde txikientzako, ze inportantea den horrelako aukera izatea behin eta behingoz aipatzeaz ez gara nekatzen.
 
Aurtengo aukeratutako filmak gustokoak izan ditugu, batzuk besteak baino gehiago, noski, baina guztiekin disfrutatzen, droga moduko bat bezala izango balitz.
Nekatuta, oso, baina pozik, asetuta.
Filma batzuen komentarioak hemen utziko dizkizuegu, aukeratutako pelien batzuei buruz. Zuek, nonbait, erreferentzi bat izateko ere, beste bat, behintzat.
Eta beti bezala zinematara, gure kultur etxera, gure emanldietara etortzeko konbidatzen zaituztegu.
Bertan ikusten gara.
Ondo izan familia.

THE POWER OF THE DOG

Zuzendaria:  Jane Campion
Argazkia:  Ari Wegner
Musika: Jonny Greenwoond
Iraupena:  128 min.

Adaptación de Jane Campion de la novela de Thomas Savage.
Ambientada en un rancho de Montana en 1925. Nos cuenta la historia de dos hermanos, con mucho apego entre éllos .Su relación va  a entrar en conflicto cuando el segundo se enamore de una viuda de un pueblo cercano.
Una historia dura, como la vida de los cowboys, en una época en la que su mundo está a punto de desaparecer. Podemos decir que el cuestionamiento de  los conceptos de  camaradería y  masculinidad son la línea sobre la que se construye el guión de la película.
Un film de ritmo pausado, que nos va mostrando un paisaje bello, realzado por una muy buena fotografía.
Hacía más de una década que la directora de El piano no estrenaba una película. Lo ha hecho con un western intimista, cocinado a fuego muy lento y donde los personajes se esconden de sí mismos, sufren, se contienen.Porque en este western las heridas no se producen con balas.
El poder del perro y First Cow (Kelly Reichardt) son dos westerns dirigidos por mujeres que se proponen cuestionar el género masculino, y aportar una visión diferente.
Muy recomendable.

¿QUIEN LO IMPIDE?

Herrialdea:  España
Zuzendaria:  Jonás Trueba
Gidoia:  Jonás Trueba
Antzezleak: cnadela Recio, Pablo Hoyos, Silvio Aguilar,Pablo Gavira, Claudia Navarro, Marta Casado,Rony-Michelle Pinzaru, Javier Sánchez
Argazkia:  Jonás Trueba
Genero: Dokumentala, Nerabetasuna
Musika:  Rafael Berrio, Alberto González, Andrei Mazga, Pablo Gavira
Iraupena:  220 min.

El nuevo trabajo de Jonás Trueba, es un largometraje que se mueve entre el documental y la ficción, y que es un trabajo de 5 años con adolescentes estudiantes en un instituto de la Comunidad de Madrid.
Se presentó en la sección oficial de la pasada edición del Festival de cine de San Sebastián, en donde el reparto de jóvenes recibió la Concha de plata a la mejor interpretación de reparto.
El proyecto está compuesto de 4 cortometrajes de cerca de una hora cada uno.
"Quién lo impide" es el título de una canción  del donostiarra Rafael Berrio, fallecido en 2020, y al que Jonás Trueba dedica la película.
La propuesta tiene su punto de partida cuando Jonás Trueba está rodando "La reconquista”, otra película anterior suya que formó parte de la sección oficial del Zinemaldia en 2016.
.
Quién lo impide es un grito de auxilio a todos aquellos adultos que algún día tuvieron sueños adolescentes y que ahora se les ha olvidado quienes fueron. Es una llamada a transformar la percepción que tenemos sobre la adolescencia y la juventud. En realidad sobre la vida misma, más allá de edades .Es una carta de los adolescentes a la sociedad. Una carta sobre el poder que tenemos de cambiar las cosas, de mover el mundo, de no rendirnos. De conectar con el espíritu adolescente rebelde que habita en todxs nosotrxs.
Salir a la calle y vivir. Porque al final ¿Quién lo impide?.
Ya veis que el espíritu de la película es contagioso.
¿Quién lo impide? La respuesta siempre estará en el viento.
Salí del cine sintiéndome fuerte, viva, emocionada, rebelde y diciendo: "me ha encantado".
Es un himno generacional, es una película que pasará al recuerdo .

EL BUEN PATRON

Zuzendaria:  Fernando León de Aranoa
Gidoia:  Fernando León de Aranoa
Antzezleak:  Javier Bardem, Manolo Solo, Almudena Amor,oscar de la Fuente. Sonia Almarcha,Fernando AlbizuTarik Rmili, Rafa Castejón
Argazkia:  Pau Esteve
Musika:  Zeltia Montes
Iraupena:  120min.

19 años después de conseguir la Concha de Oro con la magnífica “ Los lunes al sol “, Fernando León de Aranoa nos trae su último trabajo “El buen patrón”, con un guion escrito por él  mismo. Guión  soberbio que no deja títere con cabeza radiografiando las miserias morales de todos los personajes, al enfatizar el cómo el poderoso necesita la existencia del sumiso y viceversa.
Nadie sale indemne en esta historia: ni el patrón, ni algunos trabajadores, ni los políticos, ni los periodistas.
Fernando León de Aranoa ha vuelto al cine social con este largometraje.
La historia nos habla de  Julio Blanco (Javier Bardem),  el dueño de la fábrica Básculas Blanco, heredada de su padre al que le gusta tenerlo todo controlado, incluida la voluntad de sus empleados. Espera la inminente visita de una comisión que decidirá la obtención de un premio local a la excelencia empresarial. Todo tiene que estar perfecto para la visita.
El Buen Patrón muestra los inoportunos problemas que irán surgiendo durante un par de semanas, a la espera de tan esperada visita. Tratará de resolverlos a medida que surgen, provocando una serie de cómicas situaciones, algunas, y dramáticas otras.
Un bardem en estado de gracia.
Esta es una comedia negra, negrísima, sarcástica, llena de mala leche y con mucho humor que hace una fina sátira del mundo laboral en que los puestos de trabajo penden de un hilo.
Una extraordinaria radiografía social no exenta de sarcasmo, pero que lejos de incomodar produce una simpática y agradable sensación.
Acertadamente seleccionada por la Academia para representar a España en los Oscar, por encima de las madres paralelas de Almodóvar.

JOSEFINA

Zuzendaria:Javier Marco
Gidoia:  Belén Sánchez- Arévalo
Antzezleak:  Roberto Álamo, Emma Suárez, Miguel Bernardeu, Manolo Solo, Pedro Casablanc, Simón Andreu, Olivia Delcán
Argazkia:  Santiago Racaj
Iraupena: 90 min.

Josefina es la opera prima del director alicantino Javier Marco.
El ganador del Premio Goya al Mejor Cortometraje de Ficción en 2020 nos ofrece una primera película muy honesta y bien realizada.
Josefina es, en esencia, una historia de dos personajes que muestran su vacío existencial en silencio. Su soledad se llena de silencio y complicidad.  Dos personas que necesitan llenar el vacío que sienten por dentro. Unos seres que piden desesperados sentir el calor y la conexión. Seres que gritan en silencio.
El valor del silencio.
Poco a poco, una necesitada amistad va surgiendo de donde todo parecía acabado.
La atmósfera de la película es de tristeza, en general, aunque se ve interrumpida con breves momentos de humor.
Es una película de detalles y emotividad, de silencios dulces y amargos, de sabores intensos que se expresan con la mirada, de secretos, de mentiras inventadas para suavizar las cicatrices de la vida.
El otro punto fuerte son las interpretaciones, con Emma Suárez y Roberto Álamo en los papeles de los protagonistas, en unas actuaciones naturales y creíbles. Ambos están excelentes.
Para mi gusto, buena película que ojalá tenga éxito en los cines cuando se estrene, aunque lo dudo.

THE FRENCH DISPATCH/ LA CRONICA FRANCESA

Zuzendaria:  Wes Anderson
Gidoia:  Wes Anderson, Roman Coppola, Hugo Guinnes
Antzezleak:  Benicio del Toro,  Frances McDormand, Jeffrey Wright, Adrien Brody, Tilda Swinton
Argazkia:  Robert D Yeoman
Musika:  Alexandre Desplat
Iraupena:  108 min.

"La crónica francesa" nos introduce en el último número de una revista  narrándonos las historias que se encuentran detrás de tres reportajes de la hipotética revista norteamericana  (French Dispatch) que tiene su sede en un ficticio pueblecito francés.
Su última película supone en apariencia un homenaje al viejo periodismo y a todo lo genuinamente francés.
La realidad es que las tres historias terminan diluyéndose en una maraña de elementos verbales y visuales y de tramas, con un incesante bombardeo de imágenes y palabras sin darnos tiempo de saber de qué va el asunto.
Su director, Wes Anderson nos apabulla con datos, personajes y situaciones extravagantes.
Anderson es un ilusionista, se recrea en lo superficial. Todo es precioso, cada detalle está en su sitio... Pero no hay emoción. Tan perfecta como aburrida.Su técnica es prodigiosa, única, personal, pero ha perdido la capacidad de sorprender, de conmover.

AMA

Zuzendaria:  Júlia De Paz Solvas
Gidoia: Nuria Dunjó, Júlia De Paz Solvas
Antzezleak:  Tamara Casellas, Leire Marín Vara, Estefania de Los santos, Ana Turpin, Manuel de Blas, Pablo Gómez, Chema del Barco. Mará Gregorio
Argazkia: Sandra Roca
Musika:  Martín Sorozabal
Iraupena:  88 min.

Ama es la primera película de la jovencísima directora catalana Júlia De Paz Solvas . De tan sólo 26 años, estudiante de Educación Social y motivada por las nuevas formas de ser mujer. Cuenta con proyectos para seguir trabajando en la línea reivindicativa iniciada con ésta película. Entiende el cine como una forma de militancia para evolucionar.
Lo más destacable de Ama es un muy bien elaborado guion y la gran interpretación de la actriz sevillana Tamara Casellas en el personaje de Pepa, protagonista principal omnipresente junto con su hija Leila.
Película sencilla pero con gran carga dramática y muy interesante el tratamiento que hace de la revisión de la maternidad.
Júlia de Paz Solvas crea a Pepa como un personaje que tiene sus propios demonios internos, conflictos no solucionados con una madre ausente y que además debe hacerse cargo por primera vez de una niña en la que nunca ha reparado y con la que mantenía una relación casi inexistente.
Ama está planteada como una road movie por la ciudad, sin rumbo y siguiendo, cámara en mano, a una madre que dista mucho del concepto “ideal” que conocemos y con el que en principio cuesta empatizar.
Júlia de Paz Solvas no señala ni juzga ninguna de las decisiones de Pepa, simplemente se limita a observar .
El libro “Madres arrepentidas” de Orna Donath fue impactante para la directora Júlia De Paz Solvas por la revisión de la idealización de la maternidad. Un tema pendiente de abordaje y también muy actual, las "buenas madres", "buenísimas madres", que nunca abandonan a sus "cachorros".
Con pocos elementos y personajes, nos envuelve en una dura historia donde no se mitifica en absoluto la maternidad, sino que se nos presentan sus sombras, dudas, miedos e inseguridades.
En esta película vemos a un personaje humano que comete muchos errores que la conducen a un precipicio. La culpabilización, las equivocaciones, el arrepentimiento, la soledad y el rechazo laten a lo largo de la película concluyendo que cada maternidad es vivida diferentemente.
El equipo técnico de la película es mayoritariamente de mujeres de manera intencional premeditada.
Entretenida y muy interesante en todo momento, su ritmo es tranquilo pero en todo momento suceden cosas.
Más que recomendable, imprescindible. Cine valiente, social y reivindicativo

COMPETENCIA OFICIAL

Herrialdea: España-Argentina
Zuzendariak: Gastón Duprat (Argentina), Mariano Cohn (Argentina)
Gidoia: Andrés Duprat, Gastón Duprat, Mariano Cohn
Antzezleak: Penélope Cruz, Antonio Banderas, Oscar Martínez
Argazkia: Arnau Valls Colomer
Muntaketa: Alberto del Campo
Soinua: Aitor Berenguer
Iraupena: 114 min.

Laurogei urte beteta, enpresari aberats batek film bat egitea erabakitzen du, bere arrastoa uzteko. Hortarako, garaiko zuzendari eta bi antzezle ospetsuenak kontratatzen ditu. Lola Cuevas (Penélope Cruz) zinemagile ospetsu-ospetsua eta talentu berdingabea baina are ego berdingabeagoa duten bi aktore ezagun: Félix Rivero Hollywoodeko aktorea (Antonio Banderas) eta Iván Torres antzerki-aktore erradikala (Oscar Martínez). Bi aktoreak mitoak dira, baina ez dira inola ere munduko adiskiderik onenak. Lolak gero eta proba bitxiagoak jarriko dizkie eta euren artean ez ezik, beren legatuekin ere borroka egin beharko dute Félixek eta Ivánek.
Gaston Duprat  eta Mariano Cohn  zinemagileek hamar film zuzendu dituzte, hala nola hauek: El hombre al lado (2011), argazki onenaren saria Sundance Zinemaldian, Iberoamerikako film onenaren Goya sarirako izendatua eta Argentinako Zinema Akademiako sei sariren irabazlea; El ciudadano ilustre (2016), Iberoamerikako film onenaren Ariel saria jaso zuena, baita Goya saria ere kategoria horretan bertan, Argentinako Zinema Akademiako hiru sariz gainera; Todo sobre el asado (Culinary Zinema, 2016); eta Mi obra maestra (2018), publikoaren saria Valladolideko jaialdian. Competencia oficial lehian aurkeztu zen Veneziako zinema-jaialdian.

ERASE UNA VEZ EN EUSKADI

Herrialdea: Euskal Herria
Zuzendaritza eta gidoia:  Manu Gomez
Ekoizpena: La canica films
Antzezleak: Asier Flores, Aitor Calderón, Hugo García, Miguel Rivera
Musika: Aránzazu Calleja
Argazkia: Javier Salmones
Iraupena: 100 min.


Hamabi urteko lau umeen begietatik,  80. hamarkadan Euskadiko herri eta kaleetan gertatzen ziren hainbat egoera erakusten dizkigu filmak. Droga, egoera politikoa, langabezia edo musika oso gertu dituzte, eta etxean bertan pairatzen dituzte.
1985eko Arrasate gris batean gertatzen dira ekintzak. Kaleetan, goma pilotak, droga eta rocka eguneroko gauzak ziren garai hartan.
Manu Gomezek (Arrasate, 1973), bere begiez ikusitako eta bizitako gertakizunak oinarri hartuta, bere lehen luzemetraia egin du. Aurretik egindako bere film laburrek sari asko irabazi dituzte nazioartean.
Ikusteko gomendagarria, bai garai hura bizi zutenentzako eta baita bizi ez zutenek garai hura ezagutzeko.

AS IN HEAVEN

Herrialdea: Dinamarka
Zuzendaria: Tea Lindeburg
Gidoia: Tea Lindeburg
Antzezleak: Flora Ofelia Hofmann Lindahl, Ida Cæcilie Rasmussen, Palma Lindeburg    Leth, Anna-Olivia Øster Coakley
Argazkia: Marcel Zyskind
Muntaketa: Åsa Mossberg
Musika: Kristian Leth
Soinua: Peter Albrechtsen
Iraupena: 86 min.

18. mendea, Dinamarka, hiritik urruti dagoen etxalde batean kokatzen da filma. Bertan, umeez betetako famili bat bizi da, eta ume hauen artean Lise, arreba zaharrena 14 urterekin. Txikitatik ikusi du nola bere ama eta izebak gogor lan egiten duten etxaldea eta bertan bizi direnak aurrera ateratzeko. Berak ez du hori nahi beretzako eta bere ametsa, etxaldetik atera eta ikastera urrun joatea da. Gertatzen diren gertakizunek bere ametsa zapuztu dezakete. Hortaz konturatzen da bere ama beste anai bat erditzen ari dela arazoak sortzen direnean.
Tea Lindeburg (Kopenhage, 1977) zuzendari eta gidoilariak New Yorkeko Unibertsitatean eta Kopenhageko Super16 zinema-eskola alternatiboan ikasi zuen. Danimarkako telesail-atalak eta hainbat film labur zuzendu ditu, eta Netflixeko Equinox telesailaren sortzailea ere bada. As in heaven da bere lehen film luzea.
Film honek Donostiako Zinemaldiko Zuzendari Onenaren Zilarrezko Maskorra irabazi du, eta Flora Ofelia Hofmann Lindahl antzezleak Interpretazio Nagusi Onenaren Zilarrezko Maskorra irabazi du, ex aequo Jessica Chastainekin batera.
Film honetan emakumeak dira protagonistak. Etxaldeko soroak, animaliak eta umeak beraiek ateratzen dituzte aurrera. Bertako gizonak beti daude kanpoan, eta ez dute ezer laguntzen, alderantziz, arazoak besterik ez dituzte ematen. Bukaerako eskaintzak dioen bezala: “Amei eta alabei eskeinia”.
Oso ondo zuzendutako filma, argazki eta gidoi bikainekin.

EARWIG

Herrialdea: Erresuma Batua, Frantzia, Belgika
Zuzendaria: Lucile Hadzihalilovic
Gidoia: Lucile Hadzihalilovic , Geoff Cox
Antzezleak: Paul Hilton, Romola Garai, Alex Lawther, Romane Hemelaers
Argazkia: Jonathan Ricquebourg
Muntaketa: Adam Finch
Musika: Augustin Viard , Warren Ellis
Soinua: Bruno Schweisguth , Ken Yasumoto , Benoît Biral
Iraupena: 114 min.

Identifikatu gabeko leku eta garai batean Albertek Mia neskatoa zaintzen du bere etxean. Etxea guztiz itxita dago beti, eta iluntasuna da nagusi. Albertek buruan trastorno batzuk ditu, dirudienez bere emaztea hil zenetik.
Miak berriz ahoan gaixotasun bat dauka, hortzik ez du, eta ezin du ezer jan, eta ez da inoiz etxetik ateratzen. Gaixotasun hori ekiditeko, Miari kristalezko inplante batzuk jartzen dizkiote ahoan.
Badirudi aita alabak direla, baina uste hori behera etortzen da, egun batean erakunde bateko Nagusiak Alberteri deitzen dionean Mia bere albora eramateko eskatuz.
Lucile Hadzihalilovicek (Lyon, Frantzia. 1961) zuzendutako lehen film luzea Innocence (2004) izan zen, eta New Directors Saria irabazi zuen Donostia Zinemaldian lan horrekin (2009an zinemagilea sail horren epaimahaikide izan zen). Bigarrena -Évolution (2015)- Sail Ofizialean lehiatu zen eta Epaimahaiaren Sari Berezia jaso zuen. La première mort de Nono (1987), Good Boys Use Condoms (1998), Nectar (2014) eta De natura (2018, Zabaltegi-Tabakalera) film laburrak eta La bouche de Jean-Pierre (1996, Zabaltegi) film ertaina ere zuzendu ditu. Earwig bere hirugarren film luzea da. Aurtengo Zinemaldian  Epaimahaiaren Sari Berezia irabazi du film honek.
Film oso iluna eta klaustrofobikoa. Alberten buru gaixo hortan, ez dakizu benetan gertatzen ari den edo mundo oniriko batean dagoen. Denbora guztian zaude zai ea noiz jiratuko den trama eta noiz argitzen den. Argiztapena eta argazkia oso bikainak dira. Antzezpena berriz, ikaragarria, batez ere Miaren papera egiten duen neskatoarena. Film honek ez zaitu axolagabe utziko.

ESE FIN DE SEMANA

Herrialdea: Argentina, Brasil
Zuzendaria: Mara Pescio
Gidoia: Mara Pescio
Antzezleak: Miss Bolivia, Irina Misisco, Laura Kramer
Argazkia: Inés Duacastella, Armin Marchesini Weihmuller
Muntaketa: Florencia Gomez García, Andrés Pepe Estrada
Musika: Rita Zart
Soinua: Nahuel Palenque
Iraupena: 67 min.

Aste buru batean, Julia, Brasiletik Argentinako bere auzora itzultzen da. Bertan, bi gauza utzi zituen orain dela urte asko alde egin zuenean, bere abeslari karrera jarraitzeko: Alaba bat eta joan aurretik lapurtu zuen dirua izkutatuta. Iristen denean, dirua ez dago utzitako lekuan, bere alaba nerabeak aurkitu du eta amaren faltan, bere bizitza egiten jarraitzen du bere lagunekin batera. Ama alabak aste buru ederra pasatzen dute familian, baina bakoitzak aspalditik aukeratuta dauka bere etorkizuna. Eta etorkizun hori ez da biak elkarrekin egotea.
Mara Pescio (Buenos Aires, 1975) Letretan lizentziatu zen Buenos Airesko Unibertsitatean, non 2008ra arte ikus-entzunezko egitura narratiboetako irakaslea izan zen, eta gidoi-masterreko bekaduna, berriz, Menéndez Pelayo Nazioarteko Unibertsitatean. Telebistarako gidoiak idazteaz gain, Navidad (2015, Martín Rodríguez Redondorekin batera zuzendua) eta De vuelta (2016, aipamen berezia Delhiko jaialdian) film laburrak zuzendu ditu. Ese fin de semana, Pescioren lehen film luzea, 2017an Donostia Zinemaldiko Koprodukzio Fororako hautatu zuten. Gaur egun, Barrio Modelo dokumentalaren posprodukzioan ari da lanean. Film hau Zuzendari Berrien atalean aurkeztu da aurtengo Zinemaldian.
Film oso txikia, bai aurrekontu aldetik, bai metrajearen aldetik. Hain denbora gutxian oso ondo kontatzen du ama alaben drama hau. Ez zaio ezer falta, eta ez da ezer sobratzen. Gidoi eta zuzendaritza bikainak. Plano eta eszena bakoitzak asko esaten du, nahiz eta batzutan hitzik ez egon. Nahiz eta agertzen den gaia gogorra izan, irudiak oso xamurrak dira, eta lasaitasunez ikusten da filma. Zuzendari honen hurrengo filmaren zai geratzen gara.

THE EYES OF TAMMY FAYE

Herrialdea: Estatu Batuak
Zuzendaria: Michael Showalter
Gidoia: Abe Sylvia
Antzezleak: Jessica Chastain, Andrew Garfield
Argazkia: Mike Gioulakis
Muntaketa: Mary Jo Markey, Andrew Weisblum
Musika: Theodore Shapiro
Soinua: Mike Cavell
Iraupena: 126 min.

70 eta 80. hamarkadetan, Tammy Faye eta bere senarra Jim Bakker, AEBtako telebista-predikatzaile ezagunenak izatera iritxi ziren. Gaztetan eskola ebanjelista batean ezagutu ondoren, beraien eliza sortzen dute. Tammy-ren xalotasuna eta abesteko duen modua, eta Jim-ek duen hitz jarioak, garaiko telebistak eta beraien ikusleak maitemintzen dituzte. Horrela, ospe eta diru asko lortzen dute. Baina gehiegizko ospe eta diru horrek, anbizio zurrunbilo baten murgiltzen ditu. Zerurainoko igoera azkarra izan bada, Infernurako jeitxiera ez da makalagoa izango.
Michael Showalterrek (Princeton, AEB. 1970) komedia ugari zuzendu ditu: The Baxter (2005); Hello My Name is Doris (2016); The Big Sick (2017), jatorrizko gidoi onenaren Oscar sarirako izendatua eta Locarnoko zinema-jaialdian publikoaren sariaren irabazlea; eta The Lovebirds (2020). The Shrink Next Door telesailaren ekoizpena amaitu berri du eta gaur egun beste telesail batean ari da lanean, The Dropout izenekoan, non zuzendari eta ekoizle exekutibo gisa diharduen. Search Party (2016-2021) telesailaren sortzaileetako bat ere bada.
Aurtengo Zinemaldian  Jessica Chastainek Interpretazio Nagusi Onenaren Zilarrezko Maskorra irabazi du, ex aequo  Flora Ofelia Hofmann Lindahlekin batera.
Hasieratik harrapatzen zaitu film honek. Antzezleak oso ondo egiten dute bere lana, batez ere Jessica Chastainek, ospea eta gero datorren jeitxiera hortan. Filmak duen kolore horiska horrek, estetika, eta telebista egiteko modu horrek, garai hartara eramaten zaitu. Musikak ere garrantzi haundia dauka filman, eliz kanta ugari abesten bait dira, Tammy-k abesten dituen modu zoragarri hortan. Oso ondo zuzendutako filma.
Txalo asko jaso zituen Zinemaldian izandako aurkezpenean.

UNDERCOVER

Herrialdea: Frantzia
Zuzendaria: Thierry de Peretti
Gidoia: Thierry de Peretti, Jeanne Aptekman
Antzezleak: Roschdy Zem, Pio Marmai, Vincent Lindon, Julie Moulier, Alexis Manenti, Mylène Jampanoï
Argazkia: Claire Mathon
Muntaketa: Marion Monnier
Soinua: Philippe Welsh, Martin Boissau, Sylvain Malbrant, Raphaël Mouterde, Stéphane Thiebaut
Iraupena: 120min.

Garai batean droga mafietan infiltratuta zegoen agente bat, minbizia duela ikusirik, kazetari batekin harremantan jartzen da, eta sekretuan zeuden iraganeko operazio batzuk kontatzen dizkio. Bertan, salatzen du garai batean bere kidea zen, eta gaur egun poliziaren kargu altu bat den Jacques Billardek, droga operazio guztiak ezagutzen dituela eta operazio hoietatik dirua ateratzen duela. Are gehiago, Frantziar gobernuak ezagutzen dituela eta operazio hoietaz baliatzen dela beste estatu gai batzuetan erabiltzeko. Adibidez, GAL edo Marsellako Mafia.
Thierry de Peretti (Ajaccio, Frantzia. 1970) antzerki- eta zinema-zuzendari eta aktorea da. Errealizadore gisa, Le jour de ma mort (2006) eta Sleepwalkers (2011) film laburrak zuzendu ditu. 2013an bere lehen film luzea zuzendu zuen, Apaches, Cannesko Quinzaine des Réalisateurs atalean erakutsi zena; bigarrenarekin –Une vie violente (2017)– Cannesera itzuli zen, oraingoan, Semaine de la Critique atalera. Aktore gisa Ceux qui m'aiment prendront le train (Patrice Chéreau; 1998), Le Silence (Orso Miret, 2004) eta Saint-Laurent (Bertrand Bonello, 2014) filmetan parte hartu du. Undercover, zuzendu duen hirugarren film luzea da.
Marbella, Marsella eta Parisen grabatutako film honek oso gai interesgarria jartzen du mahai gainean, baina oso film laua da, eta ez du sakontzen gehiegi gai horretan. Behin eta berriz gauz berdinetan jiraka dabil, aurrera egin ezinik, horregatik filmaren metrajea luzatzen da, ezer berririk kontatu gabe. Antzezleen lana ere oso laua da, ez dute sinesgarritasunik ematen.
Ausardia dute, Frantziar Gobernua, GAL, Marsellako mafia eta droga mafiekin harremanetan zegoela onartzeko.

71. Donostiako Zinemaldia

Emanaldien historikoa

Boturik gabe
Boturik gabe
Boturik gabe
Boturik gabe
Boturik gabe

Hizkuntzak